Ümmer, wenn de April neeger keem, gäw dat
up unsen Buernhoff so 'ne gewisse Unruh.
Grotvadder, Grotmudder, miene Öllern un ok wi Kinner hebben
dagsoewer woll so teihn, föfteihn Mal de Hand oewer de Oogen leggt un
an'n Häwen un up't Schünendack käken.
Wo bliwwt he denn?
Ok uns Nahwersch froeg oewern Tuun:" Na, de Ad'bor lött sick dit
Johr woll noch 'n bäten Tiet? Is jo ok noch bannig kolt." So güng
dat mitunner twee Wochen lang.
Un mitees wier he denn dor!
Wenn wi Glück harren, sehgen wi em kommen:
Ut grote Höcht leet he sick sachten deeper un deeper glieden, trög
elegant een poor Runden oewer de Schüün un sien Nest un mök 'ne
gekonnte Landung.
Dunn leeg he den Kopp torüch un klappert 'ne lange Tiet lang. Un bald
dorup noch ees un noch ees.
Dat wier, as wenn he uns all tosamen sien "Goden Dag, ok!"
seggen wull.
Alle Johr stünnen wi still un staunten em wedder an, den schönen, groten,
stolten Vagel.
He füng ok glieks mit sienen Fröhjohrsputz an un richt' dat Nest för
siene Fru. De keem 'n poor Dag späder.
Uns Oma säd dunn ümmer:"So, nu sünd wi wedder
komplett. Nu ward't bestimmt bald Sommer. Un ick ward endlich dat oll
Rheuma los!" |
