Dat Storchennest up uns' Buernschüün harr ees eenen Sommer lang 'n ganz besünnern Bewahner: dat wier 'n enzelt Ad'bor! Sowat is vörher nie dorwäst, un hinnerher ok nich wedder. He keem an'n iersten April, sehg schmuddelig un zerzust ut un kröp wägen de välen kollen Schuers un den iesigen Wind lange Tied trurig in sick tosamen. Klappern deer he kuum. He hett ok nich recht an sien Nest arbeid't. Hier ees zuppt, dor wat fastklemmt; dat wier't denn ok all. Na, so een Fuulpelz, hebben wi dacht.  

Süss flög he dagsoewer an de twintig Mol los un bröcht Äst, Kruut un Grasbüschels, Reet un Stroh na baben. Wat hett he dit Johr blot? Un worüm is sien Fru noch nich dor? So Enn' April is uns dunn klor worden, dat he alleen blieben ward, denn de annern wiern all längst mit de Bröderie togang. Nee, dat künn mit unsen Ad'bor nix mihr warden...

Un wi harr'n richtig vermod't, he bleew 'n Eenspänner! Dor keem keen Fru! Harr he keen Adeborsch awkrägen? Harr he keen wullt? Orrer wier se em ünnerwägens dotbläben un he künn nich oewerwegkamen? Wi wüßten nich, wecker Schicksal em drapen harr... Künn ok sien, he wier noch so'n ganz Jungschen, 'n Junggesell, de ierst in später Johrn heurad't. Keener künn't seggen.

Nu stünn he dor baben up sien Nest un keek stolt up uns Minschenkinner dal.   He wier 'n statschen Kierl, harr woll een Meter Höcht, harr lüchtend schneewitte und glistern swarte Feddern. Smuck wiern ok sien roten Snabel un de roten Strümp. He wier oewerhaupt 'n ganz Eleganten! Wenn he sienen Besitz awgüng- twintig Meter Dackfirst- sehg dat ut, as tröck he 'ne Schau aw: He swevte, he schreed, he spazeerte un tänzelte, höll dorbi de Flüchten licht von sick aw- so, as wenn een Seeldänzer de Balance hollen wull- un den Kopp drög he stolt na baben reckt.

Sien Stolt hett em nie verloten, ok nich in swore Tieden.De keemen nu nämlich up em to, un he harr den ganzen Sommer oewer keen Langewiel, he harr to don! Wenn he ok keen Wief harr, Ad'bors sünd noog üm em rüm wäst: He harr väl Besöök von siene Artgenossen. Awer de keemen nich in friedlich orrer fründlich Awsicht, dat wieren Störenfriede, de em nich in Ruh löten. Se wullen em woll dat Nest striedig maken, em verdrieben. Se keemen enzelt orrer ok as grötter Grupp.

Wi hebben ees Stücker twölf tellt, twölf Angriepers... Uns Eenspänner klappert' upgerägt un stünn flüchtenschlagend up sienen Nestrand. De annern flögen Attack up Attack un wullen, dat he wegflög. Dat hett he awer nich dan, he hett sick verteidigt: mit den Snabel stött't, mit de Flüchten utholt, mit de Been peerd. Wat gäw dat een Larmen, Zischen un Stöwen! Ümmer wedder! De Feddern flögen! Wi wullen unsen Ad'bor helpen un hebben unnen up'n Hoff in de Hänn'n klatscht un ropen un Dökers schwenkt. Schließlich tröcken de Fremden aw, awer se keemen alle poor Dag wedder, as wenn se sick verawräd't harrn.Uns Eenspänner harr ornlich Murr in de Knaken. He hett sick nich verdrieben loten. As harr he sick vörnahmen: Hier bün ick, un hier bliew ick! Nah jede Balgerie hett he sick wedder rutputzt, sien Feddern in Ordnung bröcht, un hett klappert un klappert. Un dornah stolzierte he vergnäugt oewern Dackfirst un flög för 'ne lange Wiel weg- Fräten an'n Tümpel, niege Kraft sammeln...

He bleew bet Enn' August. As in de Wischen dat grote Sammeln anfüng, is he dunn ok awtreckt. He is noch ees oewer uns Hoffstell flogen.....Un 'n enzelt swart Flüchtenfedder keem langsam dalsägelt...

        Dat wier sien Awscheedsgeschenk.             
        Adschüß ok!                                     
        Glück up'nWeg!