Ringel
is 'n lütt Rägenworm wäst.
Sien Mudder hett ümmer sihr up em achtgäwt un hett em
vör all de Gefohren warnt, de em begägen künnen.
"Paß up! Wenn du Scharren orrer Kratzen hürst, dunn
kümmt
de Mullwarp! De
frett an'n leewsten juch lütt
Maddicks
un du mötst di fix in Säkerheit bringen! Dat
Best is, du arbeitst' di in de Röhr 'n bäten na baben.
Awer kiek jo nich ruter! Dor baben luern de Höhner un
anner Vagels un ok de Swinegels up unseneens."
Un nu keem de Beschriewung von all de Unheel bringenden
Subjekte un von ehr Bösorrigkeit.
Ringel bäwerte an 'n ganzen Liew, awer he nähm sick all
de
Wüürd to Harten.
Wenn he
mit sien Frünn'n Verstäken orrer Griepen spälte,
lauschte he upmarksam in siene Ümgäwung: Wier dor nich
wat? Orrer he warnte
de annern vör alltoväl Oewermot: " Jungs, dat darpen wi
nich! Dat is gefährlich!"
He hett strikt befolgt, wat sien leew Mudding em raden
un biebröcht harr. Un dat güng em gaud dorbi...
Bald
wier he utwussen un wull sienen eegen Weg gohn.
Un
de güng tauierst na baben! Nu
wier he jo 'n groten
Kierl un keem woll alleen taurecht, dacht he. Mudders Wüürd
wiern vergäten. Mudder
ok.
He wull dörchut ees kieken, woans dat dor baben up de
Ierd
utsehg. Sien Frünn' harrn em so väl vertellt von
de Lichtwelt, un dorhen süllt't nu gahn.
He kröp vörsichtig in sien Röhr upwarts, un dat duerte
nich lang, dunn harr
he sick all 'n lütt Utkiek taurechtmokt.
De is unner een Gordenbank wäst.
He keek üm sick. Dat
helle Licht beeindruckte em sihr,
blots de Sünn blendete rein tau dull. He
wull torüch!
Mitees föhlte
he sick awer derb an'n Kragen packt.
Dat wier de Hahn, de dor unner de Bank wat gewohr
worden wier un de nu unerbittlich an den Maddick trög.
"Ringel, nu büst du verlurn!", dacht de Worm.
In siene grote Angst klammert' he sick an 'ne Queckenwörtel, höll
sick fast mit all sien Kraft. Awer dat hölp nich väl: De grote
Vagel reet an em un
reet, un mitees wier Ringel in de Mitt dörchreeten...
Au, dat deed weh! Au, dat wier schlimm! Em schwanden
de Sinnen.
He harr sick all von de schöne Welt verawscheed't, as he
verwunnert markte:"Dunnerwärer, du läwst jo noch!
Woans
geiht dat denn tau?"
Lang Tiet verhöll he sick ganz still un wöhlte sick
dunn sachten runnerwarts.
Na dissen Schreck un de grote Angst fäuhlte he sick gor
nich goot. Ringel leeg un grüwelte, dacht nah un oewerleggte...
Awer de een Frag bleew:"Worüm hett mien Mudder mi nich
seggt, dat'n halw Rägenworm ümmer noch 'n Rägenworm is?
Un dat unsenees nawassen deit...? Na, sowat!"
Bald wier he wedder as nieg. Em güng't bäter. Un he
harr nu so väl gode Vörsätz!
Noch ees süllt em dat
nich so slecht gahn! He wull wedder 'n braven Worm sien.
Ja,
wenn dat man oewerall in't Läwen so künnt sien, dat
een siene t w e i t e Chance kreeg...So
mennig een von uns Minschenkinners harr't woll künnt bruken...
