Giwwt
dat sowat, dat een' unner dat Fedderveih 'n Leewlingsdiert hett? Jawoll,
dat giwwt't!
Ick harr söß Monat lang 'ne Leewlingsgans, un dat wier
uns' "Humpel".
Wie dat dortau keem, will ick nu vertellen:
Wi harrn Gössels bestellt, Stücker twintig. Dat is in'n
Februor wäst.
Wat wiern wi erschrocken, as all dree Wochen späder 'n Postkart keem:
"An'n dörtigsten Mart koent Ji de Gössels
von de BHG awhalen."
Buten leeg Snei! Wi harren Nachtfröst'!
Un dat gäw awsolut keen Gröntüüchs to'n Faudern - keen
Nettel, keen Gras, keen' Roggenspitzen...
Wi wiern in de Klemm. Wat süll dat wull warden?
Na, wi hebben's awhalt.
In'n Stall würd 'n Infrarotlamp uphängt un dick Stroh
upschütt't, un dunn hebben wi de lütten Fedderknäuels
vörsichtig in ehr Bucht rinnersett't.
Wat wiern de niedlich un quietschvernäugt! Un een is so schier un glatt
as de anner wäst.
Se güngen ok glieks an de Waterschal' ranner un söpen
un kröpen dunn tohop unner de warm Lamp. Bald wier nix
mihr tau hürn. Se schlöpen. Ick heww mi liesing wegschleken.
Na 'n Stunn wiern's wedder putzmunter. Nu güng't Freten
los.Ick harr Hawerflocken, Ei un Koppsalat mischt, dat
müchten se. För't ierst, jedenfalls...
Na
'ne Woch:ümmer noch Snei! De lütten Gössels seten un löpen in ehr
Bucht, awer na buten künnen se nich!
Se brukten doch ok endlich 'n poor Sünnenstrahlen un 'n
bäten frisch' Luft.
Ick hew noch 'n Woch lang Möhren raspelt un grön Peterzill köfft, dunn
gäw't Mitte April Dauwäder. Endlich.
Wat wier ick froh!
Oewer Middag schien de Sünn so schön, un ick güng mit
miene Schützlings up'n Hoff rut. Tauierst wiern se noch
'n bäten langsam up de Been, awer
dunn güng't flinker.
Se rönnten hen un her un zuppten hier un ruppten dor un
snatterten . Dornah säten's in'n Kreis üm de Waterschöttel rüm un
putzten sick. All twintig.
De Anblick wier tau schön. In'n Mai harrn 's dunn all 'n poor Feddern un
marscheerten ganz alleen in'n Gäns'marsch na ehr Koppel.
Jo, awer eenen Morgen kreeg ick 'n Schreck: Een von de
Gäns' künn nich mihr lopen! - jo, dat linker Been nich
mol ansetten! Se sät in de Eck un keem nich weg mit de
annern un hett jämmerlich piept.
Dat Been wier na hinnen utstreckt,'t wier woll utrenkt,
un se künn dat Kneegelenk nich bewägen.
Wat nu? Ehr dotslagen? Nee, dat keem nich in Frag'.
Un verhungern dörft se ok nich! Ick müßt wat daun!
Blots wat?
Ick heww ehr 'ne Schien anleggt, 'n Elastikbind' rümwickelt , se dunn
in'n Schatten sett't un Water un
Fräten henstellt. Un Heu ünnern Hinnelsten stäkt...
Tauierst wull se nich fräten un sät trurig un still up
ehren Platz. Ick bün von Tiet tau Tiet hengahn un hew's
ümsett't, dormit se nich in de Schiet sitten blew.
Un abends heww ick 's ümmer up de Regentunn swimmen loten. Se hett jo nu
blots mit ehr gesund' Been rudern künnt un dreihte sick as 'n lütt Brümmkriesel.
Awer se hett sick fein putzt un vör sick hensnattert ;
un dunn keem's in'n Stall, bäten awsiets von de annern.
Dormit se all to tosamen in Kontakt blewen...
Na
'ne Tiet heww ick ehr de Schien'
awnahmen, awer se
künn nich lopen. Dat deed mi leed.
Also müßten wi uns nu ok wierer um ehr kümmern.
Morgens würr se ümmer rutsett't in'n Gemüs'gorden, dor
wier up'n Gang schön zart' Gras.
Wenn ick keem, üm eens na ehr tau kieken, würr ick
ümmer snatternd begrüßt. Ick heww ok mit ehr vertellt
un meistens 'n poor Leckerbissen bi mi hat- Brotstück orrer 'n Schälchen
Hawerflocken.
So langsam kreeg se sneewitte Feddern un wier all so
grot as 'n utwussen Ant. Dat wier Anfang August.
Dunn geschehg ok dat Wunner: Ick sehg abends in'n Gorden
mien Gans s t a h n ! Se keek
mit'n langen Hals oewer de Bohnenbüsch un krieschte mi entgägen.
Ick wier baff! Süllt dat uns Hoeken sien? Se stünn up de
Been! Nu harr sick all de Mäuh woll doch noch lohnt? Ick keem neger- un
se makt 'n Schritt up mi tau...
Oh, wat heww ick mi freut!
Ick keek na ehr Been. Se künn den Foot nich platt upsetten. Se harr de Tehgens inknepen as 'n Fuust un humpelte up disse Art rüm.
Dat würr ümmer beter, un bald güng se all rein tauväl
ümher in'n Gemüs'gorden:
Wi wullen ehr wedder tau de annern spunnen, awer dat
güng nich; se hebben ehr wegbäten.
Ick
heww's dunn up'n Hoff lopen laten. Dor is nog Rasen
wäst to fräten.
"Humpel", so heet se mitdewiel, wier anhänglich as'n
Hund orrer 'ne Katt. Se wier ganz zahm un keem oewerall
mit hen. Güng ick in den Vörgorden Unkrut zuppen, stünn
se an de Siet un snattert. Heww ick Gemüs putzt up de
Terrass, seet se up de warmen Steen in mine Negh.
Orrer bi't Wäsch'uphängen, se keem ümmer hinner mi an.
Putzt ick de Finster un se sehg mi, stünn se buten un
keek mi to. Äten wi buten Abendbrot, kreeg se poor gode
Happens aw. Dat wier bald, as hürte se tau uns' Familie
dortau.
Dat se sick dagsoewer nich so alleen fäuhlt, hebben wi
ehr 'n Speegel henstellt. Dor hett se sick ok tatsächlich vörsett't un
mit ehren "Twilling" vertellt.
September.
De annern nägenteihn Gäns harrn sick grotorrig rutmakt
un wiern nu utwussen un schlachtriep.Wi hebben's all good verköfft.
Humpel bleew up'n Hoff. Blots wie lang noch?
Üm disse Frag makten wi alltosamen 'n groten Bogen...
Awer wi künnen ehr jo ok nich
ewig behollen.
Dunn hebben wi uns schließlich doch dörchrungen un ehr schlacht't.
Mi sät een dicken Klot in'n Hals, as ick ehr ruppt hew.
De Braden wier knusprig un segh lecker ut, awer smeckt
hett't uns nich.
Wi hebb'n ümmer "Humpel" vör Ogen hatt.
't keem uns vör as Verrat...
Torüch na baben
